Nemačka

Kada kažete Nemačka, prvo pomislite na rad, red i disciplinu, a upravo to su I glavne odlike fudbalske reprezentacije te zemlje.

„Elf“ ili ako vam je draže „panceri“ retko kada su na najvećim smotrama fudbala, kontinentalnim i planetarnim šampionatima, plenili lepotom igre, ali rezultati i plasman su ono što se broji.

Čuveni engleski centarfor Gari Lineker jednom prilikom je izjavio da je fudbal igra u kojoj učestvuju 22 igrača i u kojoj uvek na kraju pobede Nemci. To, naravno nije tačno, ali tri naslova prvaka Evrope 1972, 1980. i 1996. godine i tri svetske krune 1954, 1974. i 1990. godine, nedvosmisleno ukazuju na to da su „panceri“ fudbalska velesila.

Jedino Brazil i Italija imaju više svetskih titular i samo su oni odigrali više utakmica na Mundijalima od Nemačke. Nemci nisu igrali samo na šampionatima 1930. i 1950. godine.

Nemci su prvi put igrali na SP 1934. godine i već u svom prvom nastupu stigli su do polufinala, gde ih je savladala tadašnja Čehoslovačka 3:1, a potom su zauzeli treće mesto pobedom nad Austrijom 3:2.

Na narednom Mundijalu dogurali su do četvrtfinala, a u ponovljenom mecu eliminisala ih je Švajcarska sa 4:2.

Posle Drugog svetskog rata, Nemačka je propustila šampionat u Brazilu 1950. godine, a zatim se četiri godine kasnije u Švajcarskoj, pod imenom i zastavom Savezne Republike Nemacke, domogla prve svetske titule. Nemci su se u finalu namerili na tada najjaču reprezentaciju sveta – „mađarsku laku konjicu“, koju je predvodio legendarni Ferenc Puškaš. Posle samo osam minuta duela na Vankdorf stadionu u Bernu, Mađari su imali prednost od 2:0, ali je čuvena „Valterova jedanaestorka“ neverovatnom upornošcu, što je postao i zaštitni znak „pancera“, na kraju uspela da preokrene rezultat i slavi sa 3:2. To je bio jedini poraz Puškaša, Kociša, Božika i društva u periodu između 1950. i 1956. godine.

Na drugu svetsku krunu Nemci su čekali 20 godina, a osvojili su je na svom bunjištu.

Predvođena Francom Bekenbauerom, koji je bio kapiten i „prva violina“ tima, i najboljim strelcem Gerdom Milerom, Zapadna Nemačka je na Mundijalu 1974. jedini poraz doživela u prvom krugu takmičenja od svojih istocnih sunarodnika, a u finalu je pobeđena Holandija sa 2:1. „Lale“ su povele preko Johana Neskensa, izjednačio je Paul Brajtner, a titulu „Elfu“ doneo je (a ko bi drugi) Miler.

Nakon dva uzastopna poraza u finalima, u Španiji 1982. godine od Italije 3:1 i u Meksiku 1986. godine od Argentine 3:2, Nemačka je 1990. godine treci put trijumfovala na SP, čime je stekla pravo da zadrži trofej u trajnom vlasništvu. Kao i prilikom osvajanja druge titule, na Mundijalu u Italiji „Kajzer Franc“ bio je ključna figura „pancera“, s tim što ovoga puta nije bio u ulozi igrača, vec selektora.