Danijela Stojanović (1970) rođena je i odrasla u Nišu. Upisala je Matematičku gimnaziju, ali shvativši da „to nije za nju“, prešla je u školu sa pozorišnim usmerenjem, gde se sa zadovoljstvom preorijentisala na društvene nauke i amatersko bavljenje pozorištem, da bi se 1989. preselila u Beograd i upisala Fakultet dramskih umetnosti, gde je primljena na katedru za glumu. Po završetku fakulteta Danijela je nekoliko godina radila u Narodnom pozorištu u Subotici, a zatim u trupi Beogradskog dramskog pozorišta.
Dok se u početku navikavala na novi život i usavršavala ruski jezik, bila je poznata samo peterburškim pozorišnim krugovima. Sarađivala je sa pozorištima „Na Litejnom“, „Utočište komičara“ („PriÑŽt komediantov“) i „Vila“ („OsobnÑk“). Ponekad su je pozivali da igra epizodne uloge u ruskim TV serijama. Uspon u karijeri u drugoj polovini 2000-ih vezan je za poznanstvo i rad sa poznatim sovjetskim i ruskim filmskim rediteljem Vladimirom Motiljem (1927-2010).
Motilj je dugo tražio glumicu za glavnu ulogu u svom filmu „Purpurna boja snega“, posvećenom tragičnim događajima s početka 20. veka, ispunjenog revolucijama i ratovima. Na kraju je njegov izbor pao na Danijelu, i kasnije je o radu sa njom uvek govorio sa oduševljenjem. Kritičari su uglas isticali aristokratsko držanje mlade glumice, njenu prefinjenost, produhovljenost, duboko uživljavanje u ulogu i uzvišeni, šarmantni lik koji „nije od ovoga sveta“. Film je praćen poteškoćama tokom snimanja, tako da se pojavio na ekranima tek 2009. Ispostavilo se da je to bilo poslednje filmsko ostvarenje Vladimira Motilja.
Danijela se u pravom smislu proslavila zahvaljujući glavnim ulogama u TV seriji Prvog kanala „Glasovi“ i TV filmu „Verin pokušaj“ i tako stekla slavu jedne od najzagonetnijih, najtalentovanijih i najlepših glumica ruskog inteligentnog filma.
