Dobrica Milutinović (Niš 11. septembar 1880 — Beograd 18. novembar 1956) bio je srpski glumac.
Bio je jedan od najtalentovanijih i najomiljenijih glumaca, član Narodnog pozorišta u Beogradu od 1899. do smrti. U punoj stvaralačkoj snazi bio je između dva svetska rata.
Zahvaljujući retkom umetničkom temperamentu, svom izgledu i glasu igrao je herojske i romantične uloge u pozorištu, koje su mu donele veliko poštovanje i popularnost. Glumio je Romea, Don Karlosa, Otela, Urijela, Hajduk Veljka, Maksima Crnojevića, Cara Dušana, Mitketa u Koštani. Spada u glumce koji su tekst izovarali gromkim glasom, sa velikim patosom, a to je tada bio običaj. Njegov glas je snimljen i sačuvan i nalazi se u fonoteci Muzeju pozorišne umetnosti Srbije. Takođe, u savremeno doba izdata je i longplej ploča sa presnimcima njegovih arhivskih zvučnih zapisa na pločama od 78 okretaja.
Osim u pozorištu, glumio je i u filmovima. U filmu Karađorđe iz 1911. igrao je ulogu Janka Katića, a glumio je, u ulozi deda Vuka, i u filmu Živeće ovaj narod iz 1947.
Godine 1937, povodom 40-godišnjice rada, dodeljen mu je prsten koji se, u istovetnoj kopiji, od 1980. dodeljuje kao prestižna nagrada za životno delo srpskim glumcima i nosi ime Dobričin prsten. Pozorište u Sremskoj Mitrovici 1974. godine dobilo je naziv „Dobrica Milutinović“.